Cas

In mijn werk als haptotherapeut zie ik dagelijks hoe mensen worstelen met deze ogenschijnlijke tegenstrijdigheid. Ze komen binnen met het verlangen om iets te veranderen – een patroon, een gevoel, een gedachte – en toch is het vaak acceptatie dat hen helpt vooruit te komen. Hoe kan dat?

Meditatie wordt vaak gezien als een middel om tot rust te komen, maar binnen haptotherapie reikt het verder. Het helpt cliënten niet alleen stil te worden,maar ook om bewust te worden van die eerste innerlijke beweging – het gevoel dat vaak wordt overschaduwd door gedachten en interpretaties. Meditatie opent de deur naar dat primaire contact met jezelf en maakt ruimte om te ervaren in plaats van te analyseren.

Het gebeurde halverwege een sessie. Hij zat rechtop, kaarsrecht bijna, alsof de stoel hem nauwelijks mocht dragen. Zijn blik strak op de grond gericht. “Huilen is voor watjes,” zei hij met een zekere trots, maar ook met een onderliggende spanning bijna voelbaar als mist in de kamer. Ik vroeg hem of hij dat altijd al vond. Hij haalde zijn schouders op. “Zo ben ik opgevoed. Tranen laten zien is zwakte tonen.” Ik zweeg even en keek hoe zijn handen onrustig de naden van zijn broek gladstreken. “En als je het nu wél zou proberen?” vroeg ik. Hij keek op, even verstard, alsof ik iets onvoorstelbaars had voorgesteld. “Ik denk niet dat ik het nog kan,” zei hij uiteindelijk. “Het is alsof… alsof die kraan al heel lang dicht zit.” Zijn ogen wat troebel.